Niniejsza publikacja nawiązuje do monografii Dialog społeczny w Polsce. Teoria, historia, praktyka, której przedmiotem były losy instytucji dialogu w Polsce od okresu przełomu ustrojowego w 1989 r. do końca pierwszej dekady XXI w. Obecnie, w dudziestopięciolecie instytucji dialogu trójstronnego w naszym kraju, chcemy ponownie przyjrzeć sie porocesowi powstawania i instytualizacji dialogu trójstronnego, wrócić do analiz już raz przeprowadzonych i ponownie poddać je studiom przy wykorzystaniu nowej wiedzy i zmienionej perspektywny metodologicznej, której poświęcona jest I część monografii, autorstwa Juliusza Gardowskiego. Analizy prowadzone w 2009 roku odnosiły sie do schematów interpretacyjnych teorii dialogui paktów społecznych Anke Hassel i Frnza Traxler, obecnie nacisk będzie kładziony na analizę instytucjonalną i wzory kulturowe. Jak sądzimy dopiero z perspektywy ćwierćwiecza można uchwycić te elementy genezy polskiego dialogu społecznego, które nadały mu względnie trwałą postać. Część druga, również autorstwa Juliusza Gardawskiego, to retrospektywa historyczna bazująca na wspomnieniach z monografii 2009 r. Głównym przedmiotem zainteresowań będą procesy instytucjnalizacji dialogu społecznego, wprowadzające w kolejnych krokach rozwiązania nadające specyficzny charakter polskiemu dialogowi społecznemu i wytyczające ścieżki jego dalszego funkcjonowania. Procesy te zachodziły w stałej interakcji z całym systemem gospodarczym i zarówno odzwieciedlały cechy tego systemu, jak miały na niego wpływ. W części drugiej szczególne miejsce jest poświęcone wpływowi, jaki na polski dialog społeczny wywarli dwaj przewodniczący Trójstronnej Komisji, mianowicie: Andrzej Bączkowski oraz Jerzy Hausner. Część trzecia monografii, zawiera szereg tekstów, poświęconych procesom, które miały miejsce w dialogu społecznym w ciągu ostatnich dziesięciu lat.